OUDJAAR

Weer dwingt de klok,
dicteert de kalender terugblik
om te zien hoe niets achterblijft,
maar ons volgt in een volgend jaar.

We schrijven het andere getal.
Niet zonder hoop
op wat zichtbaar de weg wijst
naar een stad om in terug te keren.

Niet zonder vrees
voor oude rekeningen boven tafels
waar anderen zijn aangeschoven.
Voor weggestemd verleden
in de herinnering bijgezet.

Wat van altijd is kent geen voorbij:
de zon boven zee
de wind om het huis
en luchten vol van licht.

DE  JEUGDLINTJES  VAN  2013

We noemen de namen
die daar niet om vragen,
geven het woord aan hun daden
en de betekenis die ze dragen.
In stilte, onttrokken aan het zicht,
zonder aarzeling verricht.

Voor de ander op te staan,
aan jezelf voorbij te gaan
en zo, in dank begroet,
zachte sporen na te laten.
Van helden niet te willen weten,
zij worden door anderen gemeten.

De Rechten van het Kind kleuren de dag,
de zelfopgelegde plicht geeft glans.
In een wereld van woorden
en goede bedoelingen
zeggen de daden wie wij zijn,
wie jullie zijn, hier in het volle licht.


T.g.v. en voorgedragen bij de jaarlijkse uitreiking van de Jeugdlintjes

JOHANNA

Voor deze jutter geen wrakhout
in een zoektocht langs de vloedlijn
want gevangen in een verzameling
uit een oude oorlog aangespoeld.
Munitie voor een nieuw conflict
geborgen in het huis
waar in vertraagde tijd
de schokgolf al zichtbaar leek.

En al wat nu is opgeblazen
blijft vooralsnog uit beeld
totdat het stof is neergedaald.

Hoe Helders kan het zijn
je te verliezen in granaten,
hier grootgebracht met grof geschut.
Het geratel boven het duin en wij
de lege hulzen in het zand.

Met kanonnen vertrouwd rust deze stad
op meer springstof dan ons lief kan zijn.


Bekende Helderse, aangehouden na de ontdekking van een
verzameling explosieven in haar huis.

STADSGEZICHTEN

Het is de wind die hier elke stilte vult.
Het is de zee die de vroegste voetstap wist.
Het is wat leeft bij getijden
onder een ruimte die geen woorden vraagt.
Het is wat je ongeweten bij je draagt

Het is de herinnering die oplicht
in geslonken straten.
De steeg een geheimplaats,
in het huis nog de kamer waar
vuurtorenlicht je wakker hield.
Het is de plek die wil getuigen
van het kind dat je was
in de man die je werd.

Het meest misschien toch de gezichten.
In hun blikken wordt jouw stad gekend.
De namen veelal onbekend,
hun stemmen zou je niet herkennen.
Maar in de straten waar zij gaan
ben jij steeds thuis.


Bij het 25-jarig jubileum van de' Helderse Historische Vereniging'

HET HEERSDIEP

Een nieuw huis, aan het water gewijd,
aan armslag, beenslag, spreid en sluit
voor de stad die zo bij water gedijt,
bij haven, zee en grachten,
waar overal het water lonkt,
ons wegroept van het land.

Van watertrappel tot van de hoge
wordt hier het water partij geboden,
spartelend van angst naar vertrouwen.
Een 'A B C-tje' voor wie vroeg springt
naar dit noodzakelijk verbond
tussen de Jutter en zijn element.
Zo zal het water ons niet krijgen
maar dragen naar elke overkant.

Welke ook de voorkeur geniet,
hier wordt de juiste slag geslagen.



Bij de opening van het nieuwe zwembad

FLORENCE  IN  DE  POLDER

Regen arceert de Huisduiner polder
tot drassige verten waar nochtans
het groen niet op kan.
Het vee houdt de kop uit de wind.
Lange Jaap wacht zijn kans
tot de avond opstijgt uit het gras.

Het vensterraam weerspiegelt
een andere werkelijkheid:
infuuspalen en hartslagmeters
geven hier het ritme aan.
Witte nachtegalen doen er hun werk,
kennen slechts hart en ziel.
Zingend gaan hun stemmen rond,
elk woord hier krijgt gewicht en gehoor.

Op handen gedragen gaan zij
met lichte voeten door de gangen.



Een lofdicht op de verpleegkundigen van het Gemini ziekenhuis

NAAR  HOGER  SFEREN

Niet meer dan een zomerwind
en leegte die zich wil vullen
voor de vlieger die hier opgaat,
de hemel die er kleur van krijgt,
de wind een gezicht.

Leeftijdloze kinderogen, starend
langs de lijnen omhoog,
weten nog van papieren duikvlucht,
onwillige staarten, snijdend touw.

Wie hier de wind draait tot bondgenoot,
zich schrap zet in het zand,
reikt zonder vrees naar een hoger doel,
aangelijnd onder Helders licht.



t.g.v. het Vliegerfestijn op het strand van Den Helder

KONINKLIJKE MARINE  525  JAAR

Hoe keizer, koning, admiraal
de stad haar stempel gaven,
zo haar lot bepaalden:
van een zeemacht het centrum.

Hoe een dreiging van ver
als de wind in de rug werd.
Werf en zeemacht aaneen geklonken,
het verdiende brood voor generaties.

Helders herkenbaar
deze plek van aankomst en afvaart,
van eten uit vreemde keukens,
van nieuwe woorden leren.
Petten en braniekragen
in eigen rangen gesloten,
het beeldmerk in straat.

Maar rekenmeesters lezen de tijd,
stellen koersen bij,
bepalen het rantsoen.

Vrede heerst.
Geen krijgsmacht hiertegen bestand.

STAD  ONDER  ZEIL



Masten, tekens aan de lucht,
zicht op aangehaalde glorie.
Scheurbuik buiten beeld gepoetst,
maar het jongensboek dichtbij.
Van heinde en ver gaat men overstag
naar deze behouden haven

Half vergane herinnering,
dwars- of langsgetuigd
in replica teruggehaald.
Klipper, schoener, barkentijn
willen wel pronken aan de kade,
maar zoeken een zee,
wachten op wind.

Straks het Marsdiep een zeestuk
in het grijze licht van Hendrick Dubbels.
Grootzeil, kluiver en bezaan
zetten de oude wereld buitengaats,
de stad terug in de lijst van haar tijd.
Wat blijft is de golfslag op het basalt.



t.g.v. 'Sail Den Helder' 2013
Hendrick Dubbels (1621 - 1707) schilder van zeestukken,
waarvan sommige bij Den Helder zijn gesitueerd.

LOOP  DOET  HOPEN

voorgedragen bij de opening van het evenement 'SamenLoop voor Hoop'

De wens leidt de gedachte,
in de hoop verscholen.
De wil daarvoor op te staan,
in de loop besloten.
Samen lopend stil te staan bij de namen,
genoemd en meegedragen.
Zo gaat niemand dit pad alleen.

Zoekend naar zin en vorm
verstaan we de symbolen.
Voor je lege handen een bestemming,
de kaarsen in hun licht,
het woord in een gedicht.

Maar al wat woorden weten
en zinnen willen zeggen,
het wringt,
het dwingt
tot een daad van ritueel verzet.

Hier is de vorm, jij geeft betekenis.
Nacht en dag aaneen te lopen
van zovelen tot samen één.
Gesterkt in het gevoel,
verbonden in het doel.

WATER  WIJST  DE  WEG

Geef vaste grond
voor wankel evenwicht,
het water zal je dragen.
Stad en land
tonen hun ongekende
lang verborgen kant,
glijden zacht je tegemoet
alsof je hier altijd al hoorde.

In stil vertraagde tijd
wijst dit water de weg
waar gedachten dwalen
tot buiten hun oevers.
Waar jij wordt uitgewist
spiegelen wolken zich terug

Lichter aan land te komen
uit herinnerd landschap
waar je even deel van was.

Bij de seizoensopening van de kanoroute

DAAROM

Voorgedragen tijdens de 4 mei- herdenking

Om in zwijgend samenkomen
de tijd te verslaan.
Om door deze stilte stem te zijn
voor wie het woord werd ontnomen
in verduisterde dagen.
Om wie toen werd buitengesloten.

Om wie nu wordt nagewezen
waar de rede is verdrongen,
in onverschilligheid wordt weggekeken,
de herhaalde dreiging niet herkend.
Opdat die echo ons wakker houdt.
Dan leeft gestold verleden
want versmolten met dit heden.

Daarom een plek als deze.
De woorden in steen.
De verstilde verhalen om ons heen,
van hun eigen tijd losgemaakt,
omdat wat toen was voor altijd is.
Daarom hier.
Daarom nu.
En steeds opnieuw.

BEET!

Den Helder verkozen tot Hengelsportstad nr. 1

Rangschikkend zoeken wij overzicht,
betwisten de lijstjes
maar koesteren de vangst.
Om te hengelen naar erkenning
bleek het juiste aas nooit ver:

buitenwater zonder einde,
oeverrand zover men kijkt,
tijdloos stil dit grensgebied
waar het leven schuilgaat
onder het watervlak.

Het werd gezien, op waarde geschat.
Als opmaat voor een jaar
in het volle licht
geeft het water deze stad
het vanouds gekende,
ware gezicht.

TSJILP

Het 'kwetterbosje' bij School7 moet wijken.

Passer Domesticus, dat klinkt
meer naar verdiend aanzien.
Als huismus daarentegen
te alledaags gewoon
om het bijzondere te herkennen.
Honkvast, aan oud struikgewas gehecht
dreigt gedwongen verhuizing.
Ach, als zijn plaag hadden wij ons
al lang gevoegd bij kat en specht.

Straks, in de aanpalende bibliotheek,
alles te kunnen weten:
hoe hij klinkt en kleurt,
nestelt en geurt
in een virtuele wereld,
onderweg naar het vergeten
hoe gekwetter de Weststraat vulde,
hoe wij onze pas vertraagden.

GEDICHT

Het gedicht een onderdak
voor wat je niet dacht te vinden:

wat oplicht tussen de regels,
daarop het zicht,

het zingen achter de woorden,
daarin de thuiskomst,

de weemoed van het voorbije,
daarvan de herkenning.

Het gedicht een schuilplaats,
een plek om te blijven.


T.g.v. Gedichtendag  2013

MAN  EN  PAARD

N.a.v. de bestuurscrisis in de gemeenteraad

Bij naam genoemd,
de ogen gesloten
voor eigen weerspiegeld gedrag.
Stokken om te slaan,
als altijd voorhanden,
missen het doel
maar treffen de stad,
opnieuw bespot en teruggezet.
Kort van zicht komen lange tenen
struikelend tot stilstand,
weinig meer te bieden
dan het eigen gelijk,
de werkelijkheid erbuiten
op grote afstand.
Van al wat men beoogde
dit schamel residu.