FLORENCE  IN  DE  POLDER

Regen arceert de Huisduiner polder
tot drassige verten waar nochtans
het groen niet op kan.
Het vee houdt de kop uit de wind.
Lange Jaap wacht zijn kans
tot de avond opstijgt uit het gras.

Het vensterraam weerspiegelt
een andere werkelijkheid:
infuuspalen en hartslagmeters
geven hier het ritme aan.
Witte nachtegalen doen er hun werk,
kennen slechts hart en ziel.
Zingend gaan hun stemmen rond,
elk woord hier krijgt gewicht en gehoor.

Op handen gedragen gaan zij
met lichte voeten door de gangen.



Een lofdicht op de verpleegkundigen van het Gemini ziekenhuis