WAAR  TE  KIJKEN

Weet waar te kijken
om te kunnen zien.
Omhoog, opzij of om een hoek,
maar al te vaak dichtbij
dringen de oude eeuwen zich op.
Houtgesneden, siergesmeed
houden zij onze blik gevangen.
Een kop, een brug, een poort.
Wandgeschilderd, glasgebrand,
in ernst voltooid uit meestershand.
Een teken, een wapen, een woord
brengen gevels tot leven,
geven de ruimte een ziel.
En in de stilte van dit zien
klinkt verwondering door.
Hoe geen detail ontsnapte,
hoe wij hier nog rondgaan
in hun langvoorbije tijd.


T.g.v. Open Monumentendag 2016

HARTZEER

Als eerder komt de stad in verweer,
een onverhoedse streep dit keer
door het hart van de zorg:
de zorg voor het hart.
Hoe hoog de ivoren toren
waar men veinst verbaasd te zijn
en wat er leeft niet is te horen.
De Jutter, in het hart getroffen,
vreest wat hem te wachten staat
als de weg naar deze stad
keert tot weg uit deze stad.
Wat rest is nog de barricade
en stemmen die zich laten horen
om te zeggen wat moet gezegd.
Dan lijkt alles nog niet verloren,
het pleit nog even niet beslecht.


N.a.v. de plannen om de complexe hartzorg
naar Alkmaar te verhuizen.

VAN  ALLE  TIJDEN

Hun volle tassen torsend
tekenen zij het straatbeeld,
lopen in vaste lijnen
tussen opvang en supermarkt.
Een bedeesde glimlach bij het passeren.

Geen grens hield tegen.
Geen zee wees terug.

De vluchteling van alle tijden
is nog altijd onderweg
om in vrijheid te bestaan.
Wie zal het hem ontzeggen?
Wie claimt de hoogste rechten?

De vluchteling van alle tijden
loopt van 1939 naar vandaag,
brengt onze geschiedenis met zich mee
waar zijn weg de onze kruist.

Het verleden roept ons aan,
opdat herinnering niet vervaagt,
maar hernieuwd betekenis draagt
en verder reikt dan deze 4e mei.


Voorgedragen bij de dodenherdenking op 4 mei 2016.

WACHTENDE  WOORDEN

De oude muren
ademen hun tijd,
weten nog van
verleden schoolgang
naar kennis is macht.
Deze ruimte
vertelt zichzelf.
Stemmen gaan rond
in verzen en verhalen.
Voor wie ze vindt
zijn hier de woorden,
geborgen in taal,
dichtbij en gedeeld in
de kamers van dit huis
waar terugblik grenst
aan vergezicht.
De weg die je gaat
door deze deur
opent een wereld,
geeft haar kleur.


voorgedragen en geplaatst t.g.v.de opening
van de nieuwe bibliotheek

CRUIJFF  COURT

Het leek er drukker dan gewoon,
een bonte kluwen, rennend
als in een onbedoeld eerbetoon.
De bal deed zijn werk
en allemaal waren ze die ene.

Ze hadden over hem gehoord,
zagen de ouders aangedaan.
Nog geen vastgelegde beelden
op het prille netvlies,
geen raadsels met Mokums accent
nagonzend in het oor.

Onnavolgbare schoonheid
bleef voor altijd wat zij was.
Maar de echo van zijn dood
klonk nooit en nergens
zo vol van leven,
zo vol van hoop


Bij de dood van Johan Cruijff  24-03-2016

UITGANG

Tenslotte rest de zwanenzang.
Weemoed kleurt de noten,
om de gaten in de straten,
twee letters die de stad verlaten.
Zo vallen, tot onze late spijt,
winkelketens uit hun tijd.

Weet je nog van V&D?
Parfumgeuren bij de entree,
de eerste en enige roltrap later
en koffie in de paddenstoel?
En hoe wij, 'shoppend' thuisgebleven,
nieuw verleden schreven?

Vergeefs zullen we daar zoeken
naar die mevrouw bij de kassa.
Bij haar nam je het wachten voor lief,
zij verkocht vooral vriendelijkheid,
met strik en lint en inclusief.


Bij het verdwijnen van V&D uit Den Helder

UIT  WIND  EN  WATER

Mijn blik verloor zich
in een eindeloze lucht
waar wolken, hun vormen ten spijt,
alleen zichzelf nog betekenden.

Een vergeten lied kwam in vlagen
met het verwaaide klokkenspel
tot in de straten van de stad.
Meegevoerd over de dijk
verdween het, als de voorbije dagen,
achter de horizon.

Op en af met de getijden
sloegen golven hun slag,
meldden oceanen zich op het strand.
Hun verten hier ongezien,
van vreemde kusten een vermoeden.

Het was de wind die woorden waaide
en het water dat stroomde in de regels
geschreven uit mijn hand.


T.g.v. de Nationale Gedichtendag 2016  Thema : Herinnering

BIS

Wie het Groninger Hoge Land verlaat,
tot aan het Marsdiep westwaarts gaat,
die heeft hier iets te zoeken,
moet zich wel geroepen voelen
in bestuurlijke stormen pal te staan.
Die heeft aan zes jaar niet genoeg.

Neergestreken op vleugels van poëzie,
met scherpe blik een baken in de branding,
kwinkslag en daadkracht in balans.
Welke stad kan werkelijk zonder?

Bouwend vooruit, steen voor steen,
komt met hem de stad in zicht,
soms moeizaam door de Jutter erkend,
want meer vertrouwd met steen en been
valt eerst het oog op hoge bomen. En ach,
waar anders wordt zoveel wind gevangen?

Een goede raad zou je willen geven,
maar blijkt als eerder duur te zijn.
Waar voorgangers moesten sneven,
ver nog voor een tweede termijn,
wordt hier geschiedenis geschreven.
Een mooie toekomst in het verschiet?
Daarin graag geloofd, want
voor minder gaat hij niet.


T.g.v. het ingaan van de tweede termijn van burgemeester Koen Schuiling