15  AUGUSTUS  2011


Vijf tijdzones scheidden
de waringin van de kastanje,
zoveel groter nog de afstand
tussen vaderland en moederland,
zoveel verder nog gevoeld
door een opgelegd zwijgen.

Hoe vernedering regel werd
langs de spoorlijn, in het kamp,
gezinnen uiteengedreven,
wie wilde daarvan horen?

Dat internering samenviel
met honger, ziekte, marteling,
dat bevrijding geen vrijheid bracht,
wie wilde ervan weten?

In dit verre en berooide land
likte men de eigen wonden,
werd in kilte weggekeken
van het lijden overzee.

Vandaag wordt die kloof gedicht,
de stilte opgeheven
door miljoenen een stem te geven,
die gehoord wordt en verstaan.


(Voorgedragen tijdens de herdenking van de
beëindiging Tweede Wereldoorlog in Oost-Azië)