EEN  HELDERSE  WANDELING

Geplaatst in het magazine van Woningstichting Den Helder

De tijd verloopt hier langs de vloedlijn,
valt zacht uit het keurslijf
van klokken en kalenders
met elke stap die achterblijft.

Terugloop verwaait uit het zicht
en krimp gaat onder in de branding.
Achter de dijk in het late licht
verrijst de stad uit wind en water.

Naar betere tijden de bakens verzet.
Een nieuwe werkelijkheid
voor de open plek die wachtte
op leven achter de gevels
en kamers vol muziek.

Aanklacht van verval gekeerd
in lang vergeten panden.
Een toekomst voor het verleden,
een houvast in de tijd.

STADHUISVREDEBREUK

Op straat de contouren gemarkeerd,
te ver verwijderd van een eindstreep.
Met een schip op het droge
de voortvarendheid getekend,
de plannen geparkeerd.

Gevangen in eigen crisis,
geheimhouding en spreekverbod,
werd achterdocht een kans geboden.
Te vaak het vergezicht vertroebeld
door gevallen coalities.

Zwaargewichten, witte rook,
het resultaat een fundament
dat niets nog wenst te weten
van blokken aan benen,
schepen van bijleg.

Gebutst en gerafeld verder op weg
de toekomst naar eigen hand gezet.

GROEN  VAN  STRAKS      

t.g.v. Monumentendag 2012

Verstoken van landgoed en buitenplaats
--oud geld en adel aardden hier nooit--
bood crisis een uitweg
naar een pril bos, een Engels park.

In de boomarme stad heerste
zeewind als herhaald excuus,
maar al te vaak wij zelf
de bijl aan hun wortels,
jaren verzameld
in vlammen gewist.

Een enkele oude nog
bewaart hier zijn tijd
in ringen getekend,
geeft stem aan de wind
in de koelte van een kruin
waar onder de schors
het leven stroomt.

Wat nu in de groei een belofte draagt,
de stad met seizoenen zal kleden,
loopt, in de tijd die dat vraagt,
vol van herinnerd heden.


De voordracht van dit gedicht tijdens de landelijke Stadsdichtersdag
op 8 october j.l. is te zien en te horen op http://youtu.be/fnBOf/ZbFa8

ALTIJD HIER DE WIND

En altijd hier de wind.
Een oude stem die rondgaat
in verwaaide dagen.
De stad zet zich schrap
onder een wolkenjacht.

En steeds kom je thuis
bij een eerste vlaag
van gefluisterd weerzien.
Van een verre kust
in deze regels aangewaaid.

Zeldzaam de wind die zich
bladstil hier schuilhoudt,
zwijgt in het riet.
De windstille zeestad
als van zichzelf vervreemd.

ZEE OP TAFEL

Bij het 50-jarig bestaan van het Marinemuseum

'Zeecaert van den Hollandsche wal'

De wijsvinger volgt de ogen
langs snijdende lijnen.
Het wit van oude eeuwen
gekleurd en ingetekend
op de zoektocht naar zeewegen
de route naar rijkdom.

Buitengaatse ankerplaatsen,
de diepte een getal.
In vertrouwder wateren
bepalen banken en gaten
richting en doel.

Ver van wrakken en grondzee
hebben kaarten hier hun plaats.
In het depot van het geheugen
weet men van varen
en water van alle tijden.

WERELD TE LEEN


Verhalen bewonen deze plek,
komen tot leven
vanachter hun tekens,
zwijgend sprekend
in hun eigen gewicht.
Door de schrijvers vrijgelaten
voor wie er in wil dwalen.
Over de grens van plaats en tijd
voeren zij naar ver van hier
en lang voorbij,
maar dichter om je heen.

Een eeuw opengeslagen
leidt de weg terug,
leest zich die weg
naar een wereld te leen.




Bij het 100-jarig bestaan van de Helderse Openbare Bibliotheek

IN MEMORIAM DE KINDEREN

voorgedragen bij de dodenherdenking op 4 mei 2012

Achtergehouden in de tijd
leek je nooit te hebben bestaan.
Hier nu, een foto, een datum, een adres,
daarmee een gezicht, een naam
aan het vergeten onttrokken.

Ik kijk je dichterbij,
denk ons oog in oog.
Zonder antwoord de vragen, maar
iemand schreef jouw naam,
iemand haalde jou van huis,
iemand reed de trein
door een ondenkbare werkelijkheid.

Verdwaald in de vitrine het album.
De regels, in schoonschrift geschreven,
verhalen licht van later leven.
De jaren wijzen de waarheid:
in de kleine tijd die verstreek
beroofd van de belofte
wie je zou worden.

Vanuit het verborgene
teruggebracht naar dit tijdsgewricht,
in deze stilte herinnerd
in gedachten en gedicht.

HALVE VAN DEN HELDER

T.g.v. de wandeltocht/halve marathon op 14 en 15 april 2012

Stad en land schieten voorbij
met elke gewonnen seconde.
Klok en finish een houvast.
De tijd weet van niets
maar bepaalt de snelheid
van meet tot meet gemeten.

Een loper voor elke deur,
geopend naar kunst en kust,
waarop het zicht bewaard blijft
voor wie de tijd heeft aan zichzelf.

Pheidippides, verre voorloper,
geen man voor het halve werk.
Niet de eindtijd, maar de tijding
dreef hem dwars door Attika.
Zijn laatste woord
mag er zijn voor vandaag:
'Verheug U, wij hebben gewonnen'.

ZORGEN

N.a.v. de actie 'Laat het Gemini niet in de kou staan', voor behoud van een volwaardig ziekenhuis in Den Helder.

De wind waait uit een gure hoek
en uitgekleed wacht ons de kou.

Waar de patiënt is teruggebracht
tot deel van een volumenorm
wordt zorgverlening ingedikt
tot berekende transactie.
Zorg bieden wordt zorgenbarend
wanneer de markt leidend is.

Als altijd de rijen gesloten
in tijden van tegenspoed,
tekent de stad voor het Gemini,
past voor verdere verschraling,
zoekt de weg naar hogerhand
waar een gewillig oor de zorgen deelt
maar het oog de rekening schat.

KNUPPEL  EN  HOENDERHOK


Dat hij magische krachten bezat
geloofde hier al niemand meer.
De laatste haan zou koning kraaien,
zijn oproep bij het eerste licht
wekte mens en ergernis.
De dieren ingedeeld naar decibellen
en onze haan, naar klagers' wens,
tot staan gebracht aan verlegde grens.

Gewaarschuwd zijn kat en vlinder
als ook het spinnen, de zachtste trilling,
ervaren wordt als hinder.
De merel, nu nog met bekroonde roep,
zijn dagen zijn geteld,
zoals hij, slaand, de rust verstoort.

De mens blijft achter in doodse stilte
waar alleen de eigen stem
zelfgenoegzaam wordt gehoord.



n.a.v. het voorstel om het houden van hanen te verbieden i.v.m. geluidsoverlast

'DEN HELDER KUST DE ZEE'

Geschreven en gezongen n.a.v. de 'VIP-dag' van Triade, centrum voor kunsteducatie.

Waddenzee, Noordzee, twee armen open,
alles beweegt met de golven mee,
stroming en stormwind, getijden verlopen,
nooit komt het water tot rust,
Den Helder kust
de zee.

Waar meeuwen schreeuwen in de vlucht
hoor ik een oud geluid.
Het land laat ik achter
waar het eindigt aan de vloedlijn.
De branding rolt mij tegemoet,
tegen de dijk, over het strand

Ruimte reikt zover de blik kan gaan,
maakt de gedachten vrij.
Gedragen door het water
klinkt een lied onder de zon.
De wind voert verlangen met zich mee,
voorbij de stad, in het achterland.

GEDICHTENDAG

Het woord is aan het gedicht
dat het onzegbare zegt
in taal achter taal,
elk woord zijn plaats
in een nieuwe waarde,

dat zich helder laat horen,
de verbeelding zichtbaar maakt,
van onvervuld verlangen de kern raakt,
van de parel de zandkorrel,
van het water de onderstroom,

dat verontrust en ontregelt,
zonder zoeken de vindplaats
van onbenoemd gemis,
geopend in wat werd gedicht.